دولت فعال و جامعه مدنی منفعل به مشخصه پایدار جامعه و سیاست در ایران تبدیل شده است؛ مشخصه ای که تحکیم دموکراتیزاسیون را در ایران به تعویق انداخته است. در این سخنرانی به نسبت علوم اجتماعی با این وضعیت پاتولوژیک پرداخته شد؛ اینکه علوم اجتماعی در راستای کارکرد آگاهی بخشی، انتقادی و رهایی بخشی چگونه به میانجی نقد سلطه(با رویکرد دربرگیرنده ساختن ساخت قدرت و فراهم ساختن ساخت فرصت های نهادی)، و تداوم بخشیدن به جهت گیری های معطوف به توانمندسازی اجتماعی با تأکید بر فرودستان، بازسازی و تعمیم سرمایه اجتماعی، و تقویت مسئولیت پذیری اجتماعی به بسط و تعمیق حوزه عمومی به عنوان رکن رکین جامعه مدنی می پردازد. بر این اساس، جهت گیری های عالمان اجتماعی به عنوان کنشگران مرزی بایستی معطوف به توانمندسازی جامعه مدنی باشد.
