تربیت شهروندان همسو با نظام سیاسی و همراه‌کردن شهروندان با زمینه های اجتماعی و قومی متفاوت با ارزشهای مرجح سیاسی، از دغدغه های نظام‌های سیاسی در جوامع متکثر به شمار می آید و از‌طریق جامعه‌پذیری سیاسی دنبال می شود. در پژوهش حاضر، ابعاد جامعه‌پذیری سیاسی (فعالیت سیاسی، آگاهی سیاسی و رفتار سیاسی) و رویکرد جوانان نسبت‌به منابع جامعه‌پذیری سیاسی (رسمی و غیررسمی) بررسی شده است. نظر به ماهیت اکتشافی و بسترمند پژوهش حاضر، رویکرد کیفی و روش تحلیل، روایت اختیار شده است. میدان مطالعه‌شده، جوانان 18 تا 32 سال شهر سنندج است که طی آن با 36 نفر مصاحبۀ نیمه‌ساختاریافته به عمل آمد. بر مبنای یافته ها، سیاست‌هراسی بر پنداشت جوانان سایه افکنده است و ازنظر جوانان، فعالیت سیاسی به مثابۀ پیشه خواص، کُنش سیاسی وفاداری و اعتراضی تداعی میشود. آگاهی سیاسی جوانان، حول «ذهنیتِ ناهمسازی دین و سیاست» و «زیست سیاسی شهروندمدار» صورت‌بندی شده است. در سطح رفتار سیاسی، جوانان نسبت‌به تغییر از مجرای صندوق رأی مردد و ناامید بودند. تجربه و درک جوانان از منابع رسمی جامعه‌پذیری سیاسی بر «فاصله گیری کارگزاران نهادی از جامعه»، «کاشت وارونۀ صداوسیما» و «نظام آموزشی ایدئولوژیک» دلالت داشت. بر مبنای روایت جوانان، رویکرد منابع غیررسمی جامعه پذیری، «سیاست‌پرهیزی همسالان» و «زوال اعتمادی نهادی خانواده» را نشان می‌داد. نتایج این پژوهش نشان از ناهم‌سویی منابع رسمی و غیررسمی جامعه‌پذیری سیاسی در میدان مطالعه‌شده دارد.
