در این پژوهش بر آن بوده ایم بازنمایی اقلیت های قومی و مذهبی در سیاست فرهنگی جمهوری اسلامی را به مدد متون نهادی مورد واکاوی قرار دهیم. ایده اساسی این است که سیاست فرهنگی به گونه ای گفتمانی سوژه های قومی و مذهبی را برساخت می کند. میدان گفتمان، متون نهادی هستند که هرکدام نوعی از گفتمان سیاسی و فرهنگی مختص به خود را دارند. در این راستا به واکاوی گفتمان قانون اساسی (1358)، اصول کلی سیاست فرهنگی کشور (1371)، سند تحول بنیادین آموزش و پرورش (1390)، نقشه مهندسی فرهنگی کشور (1393) و منشور حقوق شهروندی (1395) پرداختیم. نظریه گفتمان لاکلائو و موفه در این پژوهش هم در بخش نظری و هم در بخش روش شناسی راهنمای تحلیل بوده است. نتایج حاصل از پژوهش حاکی از آن است که هر کدام از متون نهادی واجد گفتمان فرهنگی و سیاسی مختص به خود هستند: گفتمان امت واحد اسلامی (قانون اساسی)، گفتمان حرکت فرهنگی (مصوبات شورای عالی انقلاب فرهنگی)، گفتمان فرهنگ اسلامی- ایرانی (اصول کلی سیاست فرهنگی کشور)، گفتمان تحقق جامعه مهدوی (سند تحول بنیادین آموزش و پرورش)، گفتمان فرهنگ ملّی (نقشه مهندسی فرهنگی کشور) و گفتمان حق حیات و کیفیت زندگی (منشور حقوق شهروندی). برآیند متون نهادی، گفتمان «پذیرش در عین تقلیل و تعلیق تفاوت های قومی و مذهبی» است که از منطق هم ارزی در خصوص اقلیت های قومی و مذهبی بهره می گیرد و در این گفتمان منطق تفاوت جایی ندارد.
