یکی از مسائل مهم و همیشه مطرح در آموزش و پرورش، تنبیه و خصوصاً تنبیه بدنی است. تنبیه و تشویق دو بازوی تعیین کننده ی حرفه ی معلمی هستند که هیچکدام فی نفسه خوب یا بد نیستند. اما مناقشه و حساسیت بر سر تنبیه است. استفاده افراطی و غیر اصولی از تنبیه آثار و پیامدهای زیان بخش کوتاه مدت و بلند مدت جسمی و روانی زیادی به همراه دارد. پژوهش حاضر با روش روایت پژوهی با هدف بررسی عمقی تجربه های دانش آموزان از تنبیه در مدارس انجام گرفت. رویکرد این پژوهش تفسیری بوده و برای جمع آوری اطلاعات از مصاحبه اپیزودیک استفاده شد. مشارکت کنندگان دانش آموزان مقطع متوسطه اول و دوم شهر سنندج بودند که با روش نمونه گیری هدفمند و ملاکی انتخاب شدند. مصاحبه با 28 دانش آموز انجام گرفت. سپس داده ها با روش تحلیل مضمون براون و کلارک و با استفاده از نرم افزار Nvivo 10 تحلیل و تفسیر شد. تحلیل ها نشان داد که تنبیه در مدارس این شهر مسأله ای شایع است و به اشکال مختلف خشونت جسمانی، کلامی، آزار و اذیت روانی و محرومیت انجام می گیرد. بر اساس داده های گرداوری شده می توان گفت که اکثر دانش آموزان دیدگاهی منفی نسبت به تنبیه دارند و معتقدند که تنبیه هیچ تأثیر مثبتی بر فرایندهای آموزشی و رفتار آنان ندارد. عوامل و بسترهایی که باعث می شود دانش آموزان تنبیه را تجربه کنند شامل عدم مسؤلیت پذیری دانش آموزان، سوء رفتار، عدم رعایت مقررات آموزشگاهی، ضعف و ناتوانی معلمان در مدیریت کلاس و کنترل دانش آموزان و همچنین تأیید و پذیرش فرهنگ تنبیه می باشد. تجربه ی این تنبیه ها برای دانش آموزان پیامد های منفی بسیار و تأثیرات مثبت اندکی را به دنبال داشت. از جمله پیامدهای منفی می توان به مشکلات رفتاری مانند رفتار تهاجمی و انتقام جویی، مشکلات عاطفی مانند احساس بی ارزشی و ناامیدی، آسیب های جسمانی و در نهایت شکست تحصیلی اشاره کرد. پیامدهای مثبت تنبیه شامل تلاش مضاعف و موفقیت تحصیلی و همچنین تصحیح رفتار و تعدیل عمل دانش آموزان می باشد. با توجه به آسیب های بسیار تنبیه باید استفاده از آن متوقف شده و یا به حداقل برسد، زیرا کودکان سرمایه های انسانی هستند که باید با کرامت و مهربانی پرورش یافته و به بهترین شکل شکوفا شوند.
