ناصر شیربگی

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین میزان مشارکت والدین و پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان در دوران پاندمی کرونا انجام شد. پژوهش از نظر هدف کاربردی، از نظر زمان یک پژوهش مقطعی، از لحاظ نوع داده‌ها کَمّی و از نظر روش تحقیق توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش شامل همه دانش‌آموزان پایه پنجم ابتدایی شهر همدان که در سال تحصیلی1401 - 1402 مشغول به تحصیل بودند به تعداد تقریبی 5000 نفر تشکیل داد. برای نمونه‌گیری از جامعه مورد مطالعه، از روش نمونه‌گیری خوشه‌ای – چند مرحله‌ای استفاده شد. بدین صورت که بر اساس فرمول فیدل و تاباچنیگ (2007) 106 نفر، که به لحاظ احتیاط این تعداد به 120 نفر افزایش یافت. ابزار پژوهش شامل دو مقیاس استاندارد مشارکت والدین شکاری گیسی (1392) و پیشرفت تحصیلی فام و تیلور (۱۹۹۰) بود. برای آزمون فرضیه‌های پژوهش از همبستگی پیرسون و آزمون تعقیبی LSD استفاده شد. نتایج نشان داد بین مشارکت والدین و پیشرفت تحصیلی رابطه مثبت و معناداری در سطح 01/0 وجود دارد. این نتیجه نشان می‌دهد با بالا رفتن میزان مشارکت والدین در امور تحصیلی دانش‌آموزان، میزان پیشرفت تحصیلی آنان افزایش می‌یابد. بین والدین بی‌سواد و زیر دیپلم تفاوت معناداری وجود ندارد اما بین بقیه مقاطع تحصیلی با یکدیگر تفاوت معناداری وجود دارد. با توجه به اختلاف میانگین‌ها می‌توان گفت که مشارکت والدین گروه بی‌سواد کمتر از گروه‌های دیگر و مشارکت والدین گروه فوق دیپلم و لیسانس از بقیه گروه‌ها بیشتر است. بین افراد تمامی مشاغل با یکدیگر تفاوت معناداری وجود دارد اما بین کارمندان با مدرسان و پزشکان و بین مدرسان با پزشکان تفاوت معناداری وجود ندارد. با توجه به اختلاف میانگین‌ها می‌توان گفت که مشارکت والدین گروه بیکار کمتر از گروه‌های دیگر و مشارکت والدین گروه پزشک از بقیه گروه‌ها بیشتر است. متغیر پیشرفت تحصیلی در دو گروه دخترها و پسرها را نشان می‌دهد. با توجه به نتایج جدول تفاوت بین گروه‌ها در متغیر پیشرفت تحصیلی معنادار نیست و می‌توان نتیجه گرفت که بین دانش‌آموزان دختر و پسر بر اساس پیشرفت تحصیلی تفاوت معناداری وجود ندارد.