در زمینه ارزش یابی اثربخشی تدریس اعضای هیأت علمی، معمول ترین شیوه گرد آوری داده ها به کارگیری مقیاس های ارزیابی توسط دانش جویان است. ارزش یابی دانش جویان از عملکرد مدرسان تنها یک نوع داده را برای داوری درباره اثربخشی تدریس فراهم می کند. از یک سو، این ابزارهای سنتی ارزیابی توانایی تدریس، شاید در موقعیت هایی که فرایند حل مسأله یا رویکردهای نوین تدریس مد نظر باشند پاسخ گو نباشند از این رو، نظام های ارزش یابی کنونی برای انعکاس پیوستار گسترده تری از صفات تدریس در تمام گونه های موجود تدریس نیازمند تغییر و بازنگری هستند. از سوی دیگر، پتانسیل های موجود برای نادرستی و ابهام در این منبع به تنهایی می تواند به حداقل هشت منبع سو گیری و خطای ارزش یابی منجر شود. این مقاله به بررسی منابع سو گیری و خطاهای مذکور می پردازد و الگویی برای حل این مشکل پیشنهاد می نماید.
