دیدگاه انسانگرایانه به آموزش و پرورش از روانشناسی، علوم انسانی و انسانگرایی اجتماعی نشأت می گیرد. دل مشغولی این دیدگاه ارزش های انسانی و احترام برای این ارزش ها است. متاسفانه امروزه بیشتر مدارس جذابیت زیادی برای دانش آموزان و والدین آن ها ندارند. احتمالاً والدین دانش آموزان مدارسی را بیشتر می پسندند که علاوه بر توجه به مسایل علمی و درسی، خودپندارۀ مثبت و مهارت های بین فردی بچه ها را تقویت کنند. هدف پژوهش حاضر آگاهی از درک و تجربه اعضای جامعه مدرسه (دانش آموزان، معلمان، مدیرومعاونان، والدین و کارکنان مدرسه) از معلمان دعوت کننده یا معلمان فراخوانی و استفاده از این نظرات در تغییر فضای فیزیکی و روانی مدرسه و انسانگراتر کردن محیط مدارس است. از این رو، در این پژوهش با رویکردی تفسیری و کیفی از راهبرد پدیدارنگاری استفاده شد. با بکارگیری روش نمونه گیری هدفمند و انجام مصاحبه نیمه ساختاریافته با 39 نفر از اعضای جامعۀ مدرسه تفاوت ها در درک و آگاهی آنها در رابطه با معلم فراخوانی احصاء گردید. نتایج پژوهش پنج دیدگاه متفاوت را در رابطه با مفهوم معلم فراخوانی نشان می دهد که در طبقات توصیفی معلم فراخوانی به عنوان یک مربی انسان گرا، مربی تسهیل کننده یادگیری خودراهبر، مربی فراهمئ کننده محیط سازنده گرا ، مربی محیط شهروندپرور و مربی محیط خانوادگی دسته بندی شدند. مقاله با ترسیم جهتگیری های درونی و بیرونی فضای نتیجه، به معلمان راهکارهایی ارائه می دهد تا با بینشی وسیع تر و به صورت آگاهانه کلاس های درس را به شیوه فراخوانی سازمان دهی کنند.
