مشارکت اجتماعی یکی از شرایط توسعه است. مشارکت یکی از مهارت هایی است که لازمه زندگی است. مشارکت باید از دوران کودکی در خانواده و شیوه های آموزشی اکتساب و تمرین شود تا بتوان از همان مهارت در دوره های پسین زندگی و در نقش های پدر، مادر، همچنین معلم و مدیر و ... در زندگی فردی و اجتماعی بهره جست و جامعه را به سوی توسعه سوق داد. موضوع مشارکت و چگونگی تحقق آن، ریشه در تاریخ ملت ها دارد. آموزش وپرورش نیز به عنوان یک نهاد عظیم بر پایه مشارکت بنا نهاده شده است (هوفستد، 1980؛ بارت و فرانک، 1971) . آموزش، محور توسعه و تحول در جامعه و ابزار رسیدن به پیشرفت اجتماعی و اقتصادی کشور است. رشد جمعیت و تقاضای فزاینده برای آموزش و ارتقای بهره وری آن از یک سو و محدودیت منابع مالی و سیر کاهشی سهم آموزش وپرورش از درآمد ملّی از سوی دیگر، منجر به عدم توازن میان ظرفیت امکاناتی آموزش وپرورش در مقابل انتظارات متعدد و متنوع جامعه شده است و بر طبق نظریات اقتصاد مبتنی بر بازار آزاد و سرمایه انسانی، ضرورت واگذاری ارائه خدمات در این حوزه به بخش خصوصی را موجب می گردد. به احتمال زیاد مشارکت قشرهای مختلف مردم در آموزش، علاوه بر کاهش فشار بر بودجۀ دولت و کارایی بیشتر در استفاده از منابع مالی و امکانات، موجب افزایش کیفیت آموزش خواهد شد. شناسایی انگیزه های مشارکت در آموزش باهم تفاوت دارند شناسایی انگیزه ها و راهکارهای افرایش مشارکت برای تمام بخش های آموزش وپرورش مفید خواهد بود.
