شهر سنندج به عنوان مرکز حک.مت خاندان اردلان و به عنوان یکی از ولایات مهم ایران نقش مهمی در ترویج علوم اسلامی و تربیت علمای اسلامی در منطقه خاورمیانه داشته است. این شهر پس از تاسیس به عنوان مرکز حک.مت در سال 1046 قمری و خصوصا بعد از تاسیس دارالاحسان توانست علمای مختلف را از روستاهای علم پروری مانند تخته و نیه ر و باینچوب و کانیمشکان و غیره جذب کند و عملا تبدیل به مرکزی علمی برای تربیت علمای دینی شد. به دلیل ساختار فرهنگی کردستان این علما بیشتر به حکمت و ادبیات علاقه داشتند. علم کلام و حکمت اسلامی از مهمترین دانشهایی بود که در سنندج تدریس می شد. مهمترین خانواده های علم پرور در سنندج عبارت بوده اند از خانواده مردوخی و نقشبندی و آیت النبی و منبری و شیخ الاسلام و معتمدی و .... از مهمترین علمای تربیت شده در سنندج می توان به علامه شیخ عبدالقادر مهاجر و شیخ محمد منبری و شیخ محمد فخرالعلما و بدیع الزمان سنندجی و عبالحمید عرفان و علامه حمدی و آیت الله مردوخ اشاره کرد.
