کردستان ایران که در جغرافیای تاریخی اسلامی در حد فاصل آذربایجان و جبال قرار داشت، در عصور عباسی و در حمله مغول و در نزاع صفویان و عثمانیان گرچه همواره ناحیه ای بحران خیز بوده است اما به دلیل دوری از مرکز و به نوعی استقلال فکری محیط آرام و به دور از تنشی برای علما ایجاد کرده بود. در این منطقه در چند مرحله تاریخی به خصوص در عصر عباسیان ناحیه سوره برد که در ادبیات اسلامی و عربی با نام سهرورد شناخته می شود محل امنی برای فعالیت خوارج بوده است. ظهور عرفا و خکمای سهرود چون شیخ نجیب و شیخ اشراق و بعد از آنان شیه شمس الدین شهروزی گواه این مدعاست. در عصور صفوی نیز شهر سنندج بعد از حضور شیخ مصطفی تختوی و اولاد وی علم کلام و منطق و حکمت در کردستان به شدت تقویت شد و چندین شرح بر تهذیب الکلام تفتازانی نوشته شد که از میان آنها شرح شیخ عبدالقادر مهاجر چندان شهرتی یافت که در دانشگاه الازهر چاپ و کتاب درسی شد.
