علامه عبدالرحیم مولوی مشهور به مولوی کرد (1185 - 1261 ش) یکی از شاعران و دانشمندان مشهور و تاثیرگذار در کردستان بوده است. ایشان که در شهرهای مختلف کردستان به تلمذ پرداخته بودند و محضر بزرگانی چون شیخ قسیم تختوی و ملا عبدالرحمن نودشی را دیده بودند و در دارالاحسان سنندج و بانه و سلیمانیه درس خوانده بودند راه طریقت و سلوک پیش گرفته و در نزد شیخ عثمان سراج الدین مراتب عرفان را پیمودند. از ایشان یک دیوان شعر به زبان کردی هورامی به جای مانده که از شیواترین دواوین کردی است. سه اثر کلامی ایشان به جای مانده است. کتاب الفوائح که به شعر فارسی است از یک مقدمه و 6 فصل و یک خاتمه تشکیل شده است. کتاب دوم العقیده المرضیه است که به شعر کردی سورانی بوده و از یک مقدمه و 38 مبحث مشتمل بر مباحث عقیدتی و یک خاتمه تشکیل شده است. کتاب سوم ایشان که به شعر عربی است و بسیار ماهرانه نوشته شده و در ساختاری بلاغی و ادبی نوشته شده است دربرگیرنده بسیاری از مباحث تخصصی علم کلام است و در دو قسمت با نامهای الصبره و المشرعه نوشته شده و هر کدام حاوی ابواب و فصول مختلفی است. این کتابها بارها چاپ شده و چند بار نیر شرح شده اند.
