شهر سنندج که به سال 1046 قمری به عنوان مرکز امیرنشین اردلان شناخته شد؛ به دلیل مرکزیت سیاسی و اقتصادی و به دلیل سیاستهای متقابل ولایت اردلان با والی نشین بابان در سلیمانیه عراق و به سبب وجود دارالاحسان به یکی از مراکز مهم ترویج علوم دیتی در سالهای 1200 قمری تا کنون تبدیل شده است. این شهر مخصوصا با ورود دانشمندان بزرگی چون شیخ قسیم از اولاد شیخ مصطفی تختوی و همچنین وجود سلسله های طریقتی چون قادری و نقشبندی توانست به مرکز پرورش و تعلیم طلاب علوم دینی تبدیل شود و با شهرهای بزرگی چون دمشق و مکه و بغداد مراوداتی علمی ایجاد کند. این علما مخصوصا در علوم کلام و اصول فقه و بلاغت و ادبیات عرب توانستند به مراتب والایی دست یابتد و کتابهای مهمی دراین علوم بنویسند
