عرفان، از جمله مباحث پر چالش در جهان اسلام است که رویکردهای مختلفش به سلوک و تعامل با اجتماع از سدۀ دوم هجری تاکنون، طبقه بندی آن را به نحله های گوناگون موجب شده است که مجموع آن نحله ها را در دو مکتب «خراسان» و «عراق» جمع کرده اند. این دو مکتب با وجود اشتراک در بنیادها، تفاوت هایی روساختی و روشی با هم دارند که طرفداران هر مکتب در رسالات خود، آنها را شرح داده اند. اما با درنگ بر جریان عرفان در مناطق زاگرس، می توان جریانی متفاوت تر را از دو مکتب فوق بازشناخت که دارای ویژگی های منحصر به خود است. رویکرد متفاوت عارفان مکتب عرفانی زاگرس به مقولۀ عشق انسانی، یکی از شاخصه های ممیّز آن از مکاتب پیشگفته به شمار می رود که این مقاله با تکیه بر دیوان سه شاعر عارف (محوی، ملای جزیری و مولوی کرد) به شیوۀ توصیفی تحلیلی به بیان آن می پردازد. نتایج به دست آمده نشان می دهد که عارفان مکتب عرفانی زاگرس، عشق انسانی را در تضاد با عشق آسمانی نمی بینند.
