پس از ورود عرفان و مفاهیم آن به ادبیات فارسی، مرحله جدیدی از ادبیات در ایران شکل گرفت و در این زمان بزرگان ادبیات فارسی پا به عرصه وجود نهادند. از شخصیت های برجسته ادبیات فارسی که در حدود قرن هفتم هجری زیسته است، فخرالدّین عراقی است او توانست مفاهیم عرفانی به خصوص مفاهیم مرتبط با عرفان نظری را که از ابن عربی فراگرفته بود در قالب اشعار خود به زیبایی خود بیان نماید. از سوی دیگر ملت کرد در طول تاریخ به دلیل نزدیکی و شباهت های فکری و فرهنگی با زبان و ادبیات فارسی آشنا بوده و به نسبت از آن تأثیر پذیرفته اند. در این راستا می توان به شاعر کلاسیک کرد محمد محوی اشاره نمود که به گواهی دیوان اشعارش به زبان و ادبیات فارسی علاقه ی خاصی داشته است و با تأثر از آن اشعار زیبایی سرشار از مضامین عرفانی سروده است. در این پژوهش با هدف بازشناسی مفاهیم عرفانی و بازتاب آن در اشعار این دو شاعر در دو اقلیم متفاوت ایران و کردستان، به بررسی تطبیقی اشعار عراقی و محوی برای یافتن پیوندها و اشتراکات و تفاوت های دو شاعر در طرح مفاهیم عرفانی پرداخته شده است. برای دست یابی به این مهم، در این رساله با استفاده از روش تحلیل محتوا و به شیوه ی توصیفی به تعاریف مفاهیم عرفانی و چگونگی بازتاب آن ها در اشعار فخرالدّین عراقی و محوی مورد بررسی قرار گرفته است و تعاریف مفاهیم عرفانی بر اساس تقسیم بندی عرفان عملی و عرفان نظری، به دو دسته مفاهیم مرتبط با عرفان عملی و مفاهیم مرتبط با عرفان نظری دسته بندی شده اند که مفاهیمی چون توبه، زهد، عشق، تجلی، وحدت وجود و حقیقت محمدی را دربردارند. از مهم ترین یافته های این پژوهش آن است که عراقی و محوی هر دو با اندیشه های ابن عربی آشنا بوده اند با این تفاوت که عراقی از آن تأثیر بیشتری گرفته و از ناقلان و شارحان افکار ابن عربی بوده است و این موضوع سبب شده است که او به نسبت محوی در اشعار خود بیشتر به مسائل فکری و فلسفی بپردازد. از دیگر نتایج تحقیق می توان به این مطلب اشاره کرد که هر دو شاعر رویکردی عاشقانه دارند و بیشتر مضامین اشعار آن ها بر اساس عشق به حق تعالی است.
