سنّت عنوان عامّی است که بر موضوع پذیرفته ای در سطح گسترده ی جامعه یا طیفی از جامعه دلالت دارد و معمولاً در زمان های بعدی استمرار می یابد. سنّت های ادبی در بازه ی زمانی خاصی وضع می شوند. وفایی از جمله شاعران کرد زبانی است که توجّه ویژه ای به زبان و ادبیات فارسی داشته و این ناشی از آشنایی وی با این ادبیات است که علاوه بر آن، زبان دوم وفایی هم بوده است. در این پژوهش سعی بر آن است که نمود سنّت های ادب فارسی را در دیوان وفایی بنمایانیم و میزان تأثیرپذیری وفایی را از ادبیات فارسی و به ویژه سنّت های آن بررسیم. نشان دادن این سنّت ها از این روی اهمیّت می یابند که نوآوری های شاعر را بازمی نمایند. روش انجام پژوهش در این تحقیق، توصیفی-تحلیلی است و برای انجام آن، داده های پژوهشی از 45 منبع به شیوه ی کتابخانه ای و با استفاده از ابزار فیش گردآوری شده است. روش کار بدین صورت است که ابتدا نمود سنّت های ادبی فارسی را در سه حوزه واژگان، بلاغت (تشبیهات، استعارات، تلمیحات) و بن مایه های ادبی بررسی کردیم و پس از استخراج واژگان فارسی و جدا نمودن بلاغت فارسی و کردی از هم در دیوان وفایی و استخراج بن مایه های ادبی از آن، به این نتیجه رسیدیم که بیشتر نمود سنت های ادبی در دیوان وفایی مربوط به واژگان است که 87 درصد این سنّت ها را به خود اختصاص داده است. نمود سنّت ها در بخش های دیگر به ترتیب در بن مایه ها، استعاره های فارسی، تشبیهات فارسی و تلمیحات فارسی مشاهده می شود که با استفاده از نمودار نشان داده ایم. این سنّت ها بیشتر در سبک عراقی و مربوط به حافظ و سعدی است. به نظرمی رسد که وفایی در میان ادیبان کرد بیشترین تاثیرپذیری را از ادب فارسی و سنّت های آن پذیرفته است که بیشتر این تاثیرپذیری ها را در سبک عراقی و شاعرانی همچون حافظ و سعدی را می توان در دیوان این ادیب کرد مشاهده کرد.
