سیری در ادبیات کردی، این واقعیّت را آشکار می کند که کردها در این ادبیات خود را با ویژگی هایی شناسانده اند که در سده های متمادی بدان خوگیر بوده اند و این ویژگی ها کاملاً متمایز با تصویری است که در متون و منابع غیرکردی دیده شده است. با شروع جدّی ادبیات کردی پس از نوشتن کتاب «شرفنامه» در اوایل هزاره ی دوم هجری، شاعران از جای های مختلف کردستان سربرآوردند و با گویش های مختلف کردی، به آفرینش های ادبی ارزنده ای دست زدند و در مسیری طبیعی که ادبیات کلاسیک می پیمود، در ژانرهای مرسوم ادبی، متونی منظوم به یادگار گذاشتند که بعضاً به زبان های دیگر هم ترجمه شده اند. کردها در این سیر طبیعی ادبیات، ویژگی هایی را به خود نسبت داده اند که نشانگر نوعی خودآگاهی و گریز از بی نشانی است؛ مهم ترین این ویژگی ها را می توان میهن پرستی، دلدادگی و مناجات با خدا نام برد. این جستار بر آن است تا وجوه بازنمایی کردها را در ادبیات کلاسیک کردی نشان دهد.
