این تحقیق با هدف مطالعه عوامل مؤثر بر افزایش کارآمدی تحقیقات در حوزه علوم انسانی و بررسی راههای بهبود عملکرد پژوهشی اعضای هیأت علمی در حوزه مذکور انجام گرفته است که در آن از روش تحقیقات پیمایشی و اتخاذ رویکردی تلفیقی و همزمان(کمی و کیفی) در جمع آوری داده ها بهره گرفته شد . جامعه آماری تحقیق شامل اعضای هیأت علمی دانشکده های علوم انسانی دانشگاههای دولتی می باشد که با استفاده از شیوه نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای 370 نفر از آنان به عنوان نمونه جهت بخش کمی مطالعه انتخاب گردیدند. در جهت جمع آوری داده های کمی از یک پرسشنامه استفاده شد که در طراحی آن علاوه بر منابع موجود ازیک سری مصاحبه با صاحبنظران بهره گرفته شد. در راستای تحلیل داده های کمی از شاخصهای گرایش مرکزی و آزمونهای تی تک متغیره و تحلیل واریانس یکطرفه بهره گرفته شد. نتایج این تحقیق نشان داد که بهبود عملکرد پژوهشی اساتید در علوم انسانی یک فرایند چند وجهی است که در آن عوامل و بازیگرهای متعددی نقش دارند. ارتقای عملکرد پژوهشی باوجودیکه از طرفی نیازمند انجام اصلاحات در رویکردهای سازمانی و مدیریت و سیاستگذاری پژوهشی است و از طرف دیگر مشروط به اجرای برنامه های توانمندسازی و تقویت بنیه های حرفه ای اساتید در زمینه پژوهش و فراهم کردن شرایط و منابع مناسب و کافی مالی، مادی و علمی برای انجام فعالیتهای پژوهشی توسط اساتید است. مضافاً فراهم کردن بسترهای مناسب و حمایتگرای اجتماعی، فرهنگی و سیاسی و همچنین لحاظ کردن دغدغه های شخصی و حرفه ای اعضای هیأت علمی در این حوزه از جمله عواملی هستند که توجه به آنها بر رونق فعالیتهای پژوهشی می افزاید.
