هدف: این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی دو روی آورد شناخت درمانی مذهب محور و معنادرمانگری، در کاهش نشانگان پرخاشگری، افسردگی و اضطراب دانشجویان صورت گرفت. روش: جامعه تحقیق شامل کلیه دانشجویان مراجعه کننده به مرکز مشاوره دانشگاه کردستان بود که از این جامعه 90 دانشجو به شیوه تصادفی انتخاب شدند. با استفاده از فهرست تجدید نظر شده نشانه های مرضی (SCL- 90-R دروگاتیس، 1975) و مصاحبه تشخیصی تکمیلی برمبنای DSM Ⅳ- R، میزان پرخاشگری، افسردگی و اضطراب آزمودنیها تعیین شدند و به تصادف در سه گروه 30 نفری (گروه شناخت درمانی مذهب محور، معنادرمانگری و گواه) قرارگرفتند. با استفاده از مقیاس SCL- 90-R میزان پرخاشگری، افسردگی و اضطراب آزمودنیها، در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری اندازه گیری شد. یافته: نتایج تحلیل کواریانس چند متغیری نشان داد که روی آورد شناخت درمانی مذهب محور و معنادرمانگری در کاهش نشانگان پرخاشگری، اضطراب و افسردگی مؤثرند و اثر آنها در مرحله پیگیری ماندگار است. همچنین نتایج پژوهش نشان داد، بین دو روی آورد شناخت درمانی مذهب محور و معنادرمانگری در کاهش اضطراب و پرخاشگری تفاوت معناداری و جود ندارد، اما روی آورد شناخت درمانی مذهب محور در کاهش افسردگی موثرتر از معنادرمانگری بود.
