مقدمه: این پژوهش با هدف بررسی مقایسه اثربخشی تأثیرگشتالت درمانگری و معنادرمانگری بر صمیمیت زناشویی در مراجعان در آستانه طلاق شهر سنندج صورت گرفت. روش کار: طرح این پژوهش از نوع آزمایشی به شیوه پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بوده است. جامعه تحقیق مراجعان متقاضی طلاق به مراکز مشاوره ای شهرستان سنندج واقع در استان کردستان در سال 1390 بوده است. از این جامعه 66 مراجع به شیوه تصادفی ساده طی چند مرحله انتخاب شدند، به شیوه جایگزینی تصادفی، افراد در سه گروه 22 نفری گماشته شدند. با ابزار پرسشنامه صمیمیت زوجین (اولیاء و همکاران، 1385) میزان متغیر وابسته صمیمیت زناشویی در مراجعان متقاضی طلاق اندازهگیری شد(پیش آزمون) و بعد از مداخله گشتالت درمانگری و معنادرمانگری گروهی بر دو گروه آزمایشی به میزان 8 جلسه، سرانجام میزان تغییر متغیر وابسته در سه گروه مجدداً اندازه گیری شدند(پس آزمون) و از تحلیل کواریانس چند متغیره برای بررسی میزان تأثیر پیش آزمون و روش درمانی استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل کواریانس چند متغیری نشان داد که بین مراجعان متقاضی طلاق گروه های آزمایش و کنترل در متغیر وابسته صمیمیت تفاوت معنا داری وجود دارد(0001/0p ). نتیجه گیری: بدین ترتیب فرضیه ها مبنی بر اثربخشی تأثیرگشتالت درمانگری و معنادرمانگری بر صمیمیت روابط زناشویی مؤثر هستند، تائید شدند. همچنین نتایج اثر تقریبا یکسانی از دو روش درمانی را نشان داد.
