پژوهش حاضر به بررسی نقش میانجی نگرش نسبت به مدرسه در رابطه سبک های والدگری و انگیزش تحصیلی در دانش آموزان دوره متوسطه اول پرداخته است. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل ۱۱۱۰ نفر دانش آموز دختر متوسطه اول شهر مهریز در سال تحصیلی ۱۴۰۱- ۱۴۰۲ به همراه مادرانشان بود که براساس روش و با روش نمونه برداری خوشه ای چند مرحله ای ۲۸۵ نفر به همراه مادرانشان نمونه مورد نظر انتخاب و مطالعه شد و شرکت کنندگان به سه مقاس انگیزش تحصیلی والرند، سبک های والدگری بامریند و نگرش نسبت به مدرسه مک کوچ و سیگل پاسخ دادند. نتایج نشان داد نگرش دانش آموز نسبت به مدرسه در رابطه بین انگیزش تحصیلی و سبک والدگری با ضریب همبستگی (038/0)رابط معناداری دارد. بین انگیزش تحصیلی و سبک والدگری با ضریب همبستگی(739/0)رابطه معناداری وجود ندارد. بین انگیزش تحصیلی و نگرش دانش آموز نسبت به مدرسه رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. بین سبک والدگری و نگرش دانش آموز نسبت به مدرسه با ضریب همیشگی(023/0) رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. نتایج تحلیل مسیر نیز نشان داد که مسیر تأثیر غیرمستقیم نقش میانجی نگرش دانش آموز نسبت به مدرسه در رابطه انگیزش تحصیلی و سبک والدگری معنی دار است. لذا نگرش دانش آموز نسبت به مدرسه به طور کامل میانجی رابطه انگیزش تحصیلی و سبک های والدگری است. باتوجه به یافته های پژوهش می توان گفت نگرش نقش میانجی گری در رابطه انگیزش تحصیلی و سبک والدگری را دارد.
