ناصر یوسفی

چکیده: این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی دو روی آورد گشتالت درمانگری و معنا‎درمانگری، در کاهش نشانگان پرخاشگری، افسردگی و اضطراب دانشجویان صورت گرفت. جامعه تحقیق شامل کلیه دانشجویان مراجعه کننده به مرکز مشاوره دانشگاه آزاد اسلامی واحد مهاباد بود که از این جامعه 90 دانشجو به شیوه تصادفی انتخاب شدند. با استفاده از فهرست تجدید نظر شده نشانه های مرضی (SCL- 90-R دروگاتیس، 1975) و مصاحبه تشخیصی تکمیلی برمبنای DSM Ⅳ- R، میزان پرخاشگری، افسردگی و اضطراب آزمودنیها تعیین شدند و به تصادف در سه گروه 30 نفری (گروه گشتالت درمانگری، معنا‎‎درمانگری و گواه) قرارگرفتند. با استفاده از مقیاس SCL- 90-R میزان پرخاشگری، افسردگی و اضطراب آزمودنیها، در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری اندازه گیری شد. نتایج تحلیل کواریانس چند متغیری نشان داد که روی آورد گشتالت درمانگری و معنا‎درمانگری در کاهش نشانگان پرخاشگری، اضطراب و افسردگی مؤثرند و اثر آنها در مرحله پیگیری ماندگار است. همچنین نتایج پژوهش نشان داد، بین دو روی آورد گشتالت درمانگری و معنا‎درمانگری در کاهش اضطراب و پرخاشگری تفاوت معناداری و جود ندارد، اما روی آورد معنا‎درمانگری در کاهش افسردگی موثرتر از گشتالت درمانگری بود.