اهداف: اختلال اضطراب فراگیر (GAD) یک وضعیت آشفته ساز بسیار شایع در محیط های اجتماعی و مراکز مراقبت های اولیه است و عدم دریافت درمان های مؤثر روان شناختی و دارویی برای آن، هزینه های گزافی را بر خانواده و جامعه تحمیل کرده است. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان شناختی رفتاری معطوف بر عدم تحمل ابهام با درمان دارویی در بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر انجام شد. مواد و روش ها: تعداد 24 نفر از بیماران زن مبتلا به GAD پس از ارزیابی بالینی اولیه و احراز شرایط پژوهش، انتخاب شدند و در دو گروه درمانی (گروه اول درمان شناختی رفتاری معطوف بر عدم تحمل ابهام (CBT-IU): 12 نفر به صورت نمونه گیری مقدور از طریق فراخوان و گروه دوم درمان دارویی: 12 نفر به روش نمونه گیری در دسترس) قرار گرفتند. گروه اول درمان (CBT-IU) 12 جلسه درمان انفرادی هفتگی را دریافت کردند و گروه دوم زیر نظر روانپزشک با داروهای ضد اضطراب (SSRIs) تحت درمان دارویی قرار گرفتند. تمام آزمودنی ها در مرحله پیش آزمون و پس آزمون پرسشنامه های نگرانی پنسیلوانیا (PSWQ)، عدم تحمل ابهام (IUS)، و اجتناب شناختی (CAQ) را تکمیل کردند. داده ها به کمک روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر (Repeated Measure) تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که درمان شناختی رفتاری معطوف بر عدم تحمل ابهام در مقایسه با درمان دارویی بر روی متغیرهای نگرانی، عدم تحمل ابهام، اجتناب شناختی اثربخشی بیشتری داشته است. نتیجه گیری: از آنجا که مداخله شناختی رفتاری به طور اختصاصی بر روی مؤلفه های شناختی (نگرانی، عدم تحمل ابهام و اجتناب شناختی) می پردازد و ابزارهای انتخاب شده نیز اغلب مؤلفه های مرتبط با مداخله انجام شده برای این گروه را می سنجند، لذا اثربخشی بیشتر این درمان بر روی متغیرهای مورد بررسی در مقایسه با درمان دارویی توجیه پذیر می باشد. با توجه به تأثیر درمان شناختی رفتاری معطوف بر عدم تحمل ابهام بر مؤلفه های شناختی بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر، این نتایج برای متخصصان بالینی دست اندرکار در مراکز درمانی تلویحات کاربردی دارد.
