در پدیدارشناسی معماری، روند رسیدن به شهر و تعریف آن کاملا روشن، واضح و صریح تعریف شده است. از نگاه شولتز، فیلسوف-پدیدارشناس، عناصر شهری شامل سه عنصر کلیدی آبادی، نهاد و خانه می باشد. آبادی در اصل همان شهر است که نهاد ها یا بناهای عمومی را در مرکز خود جای می دهد. خانه نیز مکانی امن است که به پشتیبانی انسان می آید و بازنمود خاطرات وی را در خود نگاه می دارد. از سوی دیگر، نهاد، یکی از کلیدی ترین عناصر شهر تعریف می شود که در آن انسان از طریق آن به جهان پیرامون خود وقوف می یابد. یکی از این نهاد ها، کلیسا در شهر های غربی است. کلیسا نقشی کلیدی را در کشش عمودی بین زمین و آسمان باز می کند و از طریق خود به شهر هویت اجتماعی می بخشد. در این مقاله با توجه به پیش زمینه های پدیدارشناسانه، به دنبال توصیف نهاد تعریف کننده شهر در شهر ایرانی هستیم. در این میان، با تکیه بر "فضاییت صدا" که یکی از عناصر 11 گانه ی پدیدارشناسی معرفی شده توسط استیون هال هست به توصیف و قیاس شهر شرقی و غربی و نمود آن در شهر معاصر ایرانی می پردازیم. از این طریق می توان مولفه های پدیدارشناسانه تقویت کننده شهر را شناخت و از آن در جهت هویت بخشی به شهر ایرانی بهره برد. در این تحقیق از روش کتابخانه ای و تسلسل مطالب جهت قیاس تطبیقی استفاده شده است.
