عدم توجه به نیاز افراد و عدم قابلیت محیط در تامین آن، موجب می شود تا محیط کالبدی بسیاری از مجتمع مسکونی به مجموعه ای از احجام و فضای خالی بین آن ها تبدیل گردد.این مسئله می تواند باعث نارضایتی ساکنان از محیط زندگی و متعاقب آن عدم حضور در فضاهای عمومی و نیمه عمومی مجتمع، بعنوان لازمه بروز فعالیت های بعدی شود.امنیت در مجموعه های مسکونی تنها از طریق موانع سخت فیزیکیمیسر نبوده، چه بسا همین موانع فیزیکی به لحاظ روحی-روانی حس ناامنی را در مردم تقویت کند. با توجه به رشد جمعیت و افزایش نیاز به مجموعههای مسکونی در شهرها، روشن کردن الگوها و خط مشی هایی برای نیل به اهداف برنامه ریزی شده، ضروری به نظر می رسد که در این بین ایجادحس امنیت به عنوان یکی از عوامل انسانی- محیطی نقش مهمی را در رضایت مندی و آسایش افراد در زندگی شان ایفا خواهد نمود. نتایج حاصل این مقاله حاکی از آن است که ایجاد حس امنیت از طریق غیر مستقیم و با بهره گیری از سیاست های پیشگیرانه تلفیقی کالبد معماری و روابط اجتماعی -فرهنگی (از قبیل: مساله اشراف و دید، افزایش قابلیت رویت پذیری بصری، برقراری تناسب م ی ان تراکم جمعیتی و مجموعه های مسکون ی، ایجادکاربری های متنوع و متجانس و ....) تحقق پذیر خواهد بود. براین اساس این مقاله به بررسی نقش و جایگاه امنیت درطراحی مجموعه های مسکونیمیپردازد.روش تحقیق توصیفی–تحلیلی میباشد و از منابع کتابخانه ای و اسنادی برای انجام تحقیق استفاده شده است.
