معماری ایرانی توانست با ایجاد سازگاری هوشمندانه با مفاهیم فاخر اسلامی توجه مسلمین را به خود جلب نموده و آیینه ای باشد که آموزه های اصیل،معنوی و الهی حکمت اسلامی را در خود منعکس می کند و هنرمندان و فرهیختگان مسلمان ایرانی نیز با تمام توان در جهت خدمت به هویت اسلامی خویش تلاش نمودند و با تاسی از دین مبین اسلام، روزگاری شکوهمند و ابنیه ای چشمگیر و متناسب با فرهنگ خود برپا نمودند. اما هم اینک معماری معاصر ما فاقد چنین هویت و اصالتی بوده و به هیچ وجه نمایانگر و ا نعکاس دهنده هویت ساکنانش نیست و در آن کمتر تلاشی آگاهانه در جهت القای هویت اسلامی و ملی مان دیده می شود.فضاهای شهری ما که در گذشته عرصه تجلی دین و فرهنگ و تاریخ ملت ما بود اینک شاهد نوعی عدول از ارزش های غنی فرهنگی و دینی این سرزمین است و در نتیجه آن شاهد پیدایش بحرانی هویتی در سیمای شهرها و ساختمان های معاصر و گسستی تاریخی مابین روزگار معاصر و دستاوردهای پیشینیان مسلما نمان در عرصه معماری و هنر هستیم که این خود تولد فضا ها یی نا مانوس درشهرهای معاصر ما را رقم زده است.این مقاله بر آن است تا ضمن بررسی ریشه های تاریخی و فرهنگی معماری اسلامی ایران به ارائه نقشی که دانشگاه ها می توانند در جهت ارتقای معماری معاصر و غنی سازی آن با مفاهیم اسلامی و ایرانی متناسب با نیازهای امروزه داشته باشد بپردازد.
