شهر پدیده ای است مکانی ـ زمانی که درنقطه ای خاص ایجاد شده ،در فضا تکامل یافته و رشد می کند ودر هر مقطعی از تاریخ دگرگونی های کمی خود را به تغییرات کیفی مورد نیاز عصر خویش تبدیل می کند، با این تعریف وبا گذشت زمان، هر نسل با توجه به بنیادهای اقتصادی واجتماعی خود ارزشهایی را به بافت شهر اضافه می نماید؛ بطوریکه آنچه امروز بعنوان بافت های قدیم شهر دراختیار ما قرار گرفته، واجد سرمایه های فرهنگی با ارزش است؛ که با تطور وجستجو در آن می توان دوره های مختلف تاریخی و ویژگی های مربوطه راشناسایی نمود. حال این ذخایر فرهنگی که درهر دوره متناسب با نیازهای آن دوره دگرگون شده (معاصر شدن)، هم اکنون با شکل دیگری از دگرگونی مواجه است؛ که ناشی از تحول تاریخی ومنطقی نیست واز استحاله درونی روابط قدیم حادثه نگشته. چنین شکلی با توجه به اینکه با تاریخ خود همنوایی وهمسویی ندارد ودرپی افکندن طرحی نو است، از اصل خود فاصله گرفته وبه تدریج فرسودگی کالبدی واضمحلال و از هم پاشیدگی بنیان های اجتماعی واقتصادی بافت را به دنبال دارد. محدوده بافت قدیم شهر سنندج بعنوان قلب شهر و هویت فرهنگی آن علی رغم اینکه در برگیرنده با ارزش ترین فضاهای شهری ومعماری است؛ از تحول تدریجی باز مانده و از پاسخگویی به نیاز های ساکنین خود ناتوان شده است وهمراه با حرکتهای درون شهری جمعیت با دو شکل عمده مواجه شده است: از یک طرف زوال عملکردی بافت واز طرفی دیگر فرسودگی واضمحلال ساختار کالبدی آن. حال در صورت پرداختن به آن در چهار چوب سیر تحول فضای کالبدی شهر می توان ارزشهای ـ کالبدی (ساختار معماری وشهر سازی) را شناسایی وبا توجه به این شناخت اولاً راهکارهایی را جهت هماهنگی وهمنوایی بافت قدیم شهر با نیازهای دنیای معاصر ارائه داد وثانیاً معیارهایی را با توجه به این ارزشها جهت ساخت وسازهای پیرامون بدست آورد.
