جلوه های درونگرایی معماری در جغرافیایی نسبتاً گسترده در ایران (اقلیم گرم)، همواره ماندگار بوده ومدرسین معماری وشهر سازی نیز در راستای معرفی وارتقاء اعتماد بنفس دانشجویان (در خلق فضاهای این چنینی) سعی در آموزش تمهیدات معمارانه زندگی بخش در این اقلیم طاقت فرسا بوده اند، اما در این میان تدابیر معمارانه بومی سایر اقلیمها که خود نیز به نوعی شرایط جغرافیایی نا مناسب داشته وباز هم ساکنین را مأوا داده اند مظلوم واقع گشته وبه حاشیه رانده شده است یکی از این موارد بافتهای پلکانی پویا وخاطره انگیز اقلیمهای سرد وعموماً شیب دار همچون اورامان، ماسوله، ابیانه و... بوده که دارای گونه معماری برون گرا بوده که به دلیل شیب دار بودن وجهت گیری روبه آفتاب برخلاف تفسیر وتعبیر واژه برون گرا، مشخصه های ارزشی چون عدم اشراف، محرمیت داخل ودیدو منظر مناسب و... با ارتفاع گیری بازشو ها نسبت به معابر وسایر منازل کاملاً تأمین گشته وتوانسته اند مظروف های مناسب انسانی را ایجاد نمایند ودر مقایسه با معماری متناسب اقلیم گرم وخشک، این بافت نیز با تراکم خود ونیز دفن قسمتهایی از ساختمان در درون شیب، منطقه آسایش مناسبی را ایجاد نموده اند. ارزیابی شاخصه های ارزشی در جهت باز تعریف آنان با توقعات، امکانات وتکنولوژی امروزین نیازمند تفحص بوده واین پژوهش در این راستا شکل گرفته است.
