نیاز به مجتمع های مسکونی با توجه به رشد روز افزون و محدودیت زمین مناسب ساخت و ساز، در زمان حاضر بیش از پیش به چشم می خورد اما، دیدگاه سودگرایانه و کمیت گرا به عنوان تفکر برگرفته از زمینه های اقتصادی به این مقوله، باعث نادیده انگاشتن بسیاری از نیازهای مهم و کیفی انسان شده و کیفیت معماری مجتمع های مسکونی را پایین آورده است. احساس تعلق به مکان یکی از این نیازهاست که باعث می شود فرد نسبت به محیط سکونت خود پیوندهای عاطفی و احساسی برقرار کند، آن چنان که دوری از آن مکان برایش ناممکن می شود. این پیوند ها با ارزیابی مثبت ساکنان نسبت به محیط زندگیشان در ارتباط است. بدین منظور این پژوهش به دنبال تبیین ارتباط بین عوامل مختلف ایجاد احساس تعلق به مکان در مجتمع های مسکونی صورت پذیرفت. در این پژوهش از روش تحقیق توصیفی- تحلیلی استفاده شده و ابزار روش تحقیق به صورت کیفی می باشد. جمع آوری داده ها از بین کتب و مقالات و اسناد مرتبط در این زمینه و بررسی آرا و نظرات صاحب نظران انجام شده است. با توجه به مطالعات انجام شده و نتایج حاصل از پژوهش می توان راهکارهایی نظیر فضاهای انسانی (فضاهای دورهمی، فضاهای خلوت، تفکیک فضایی)، فضاهای طبیعی (پیوند فضاهای انسانی با طبیعت، هم آغوشی طبیعت با خانه، حیاط اختصاصی ،تراس های عمومی، پیشبینی فضاهای سبز عمومی برای هر طبقه به طور مجزا)، فضاهای انعطاف پذیر(عناصر نیمه ثابت) و... ارائه داد که منجر به ایجاد حس تعلق در مجتمع های مسکونی خواهد شود.
