ا از عوامل مهم رشد و بالندگی و توسعه هر کشور برخورداری آن کشور از منابع انسانی کار آمد و منابع تولید می باشد . خوشبختانه ایران سرشار از انواع موهبت های الهی به خصوص نیروی انسانی جوان و متخصص و منابع تولید مناسب در زیر بخش کشاورزی و شرایط اقلیمی متفاوت و منابع خاک با استعداد بالقوه فراوان می باشد که ایجاب می نماید به منظور استفاده بهینه از این منابع گام های مؤثری بر اساس استاندارد های علمی برداشته شود . با پیشرفت برق آسای دنیای کنونی در تمام زمینه ها نیاز بشری نیز در حال ازدیاد است. این توسعه روز افزون باعث گردیده تا منابع محیطی را به شکلی ناموزون مورد بهره برداری قرار داده و زمینه را برای تخریب آن فراهم کند . تخریب خاک و کاهش حاصلخیزی آن ، آلودگی خاک ها و آب های سطحی و زیرزمینی ، کاهش سطح مراتع و جنگل ها ، بالا آمدن سطح آب های زیرزمینی ، شور و سدیمی شدن خاک ها در بخش وسیعی از دنیا تنها نمونه هائی از خسارات جبران ناپذیری است که به علت اتخاذ روش های نامعقول و ایجاد تغییرات حساب نشده توسط انسان به منابع طبیعی وارد شده است . افزایش جمعیت منجر به نیاز بیشتر به تولیدات کشاورزی و غیر کشاورزی نظیر توسعه شهری و جاده سازی شده لذا در الگوی استفاده از اراضی بایستی بازنگری مجدد صورت گیرد . هرگونه بهره برداری از زمین که مافوق توانمندی آن باشد در درازمدت باعث تخریب و کاهش باروری آن می گردد . بنابراین شناخت ظرفیت تولید اراضی و اختصاص آن به بهترین و سودآورترین نوع کاربری از اهمیت خاصی برخوردار است . برنامه ریزی برای استفاده بهینه از اراضی باعث می شود تا ضمن حداکثر بهره وری از زمین ، منابع طبیعی برای استفاده آیندگان نیز محفوظ بماند . در این راستا ابتدا بایستی منابع اراضی شناسائی شده ، و قابلیت و استعداد آنها برای انواع استفاده های ممکن بررسی شود . به عبارتی اولین و مهمترین استفاده بهینه از زمین ، ارزیابی اراضی است . این مفهوم ، اساس منطقی تصمیم گیری در انتخاب استفاده از زمین بر پایه تجزیه و تحلیل روابط بین استفاده از سرزمین بوده و طی آن برآوردهائی از نهاده های مورد نیاز و ستاده های پیش بینی شده بدست می آید . استفاده های مورد مقایسه ممکن است مشتمل بر استفاده های تولیدی نظیر کشاورزی ، تولید دام ، جنگل و تولید الوار ، استفاده های خدماتی نظیر فضای سبز ، توریسم ، استفاده های مهندسی نظیر ا
