هدف این پژوهش بررسی تأثیر آموزش مهارت های زندگی بر مؤلفه های رضایت زناشویی زنان ناشنوای کانون ناشنوایان ایران بود. از طرح تجربی تک موردی از نوع چند خط پایه استفاده شد. جامعه آماری شامل کلیه زنان ناشنوا کانون ناشنوایان تهران در سال 93-94 بود. با استفاده از نمونه گیری مبتنی بر هدف، 3 زن ناشنوا انتخاب و به مدت 9 جلسه 45 دقیقهای، یک بار در هفته در برنامه آموزش مهارت های زندگی قرار گرفتند ابزار مورد استفاده، پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ 47 سوالی بود. داده های حاصل از سنجش های مکرر به وسیله نمودارهای مقایسه روند پردازش شد و معناداری بالینی روند داده ها بر اساس فرمول درصد بهبودی محاسبه گردید. نتایج حاصل نشان داد آموزش مهارت های زندگی باعث افزایش در خرده مقیاس های موضوعات شخصیتی، ارتباط زناشویی، حل تعارض و مدیریت مالی در گروه نمونه شده است. ولی در سایر خرده مقیاس ها افزایشی مشاهده نشد. ازاین رو، آموزش مهارت های زندگی باعث بهبود برخی از موارد مرتبط با رضایت زناشویی زنان ناشنوا می شود. مداخلات روانی- آموزشی به منظور تحکیم بنیان خانواده و بقای خانواده ها در بدو ازدواج به زوجین ناشنوا پیشنهاد می شود.
