هر واحد تجاری جهت تداوم فعالیت خود نیازمند سرمایه در گردش و به منظور توسعه فعالیت ها و افزایش سودآوری ناچار به سرمایه گذاری جدید است. هر دو نیاز واحد تجاری، یعنی سرمایه در گردش و سرمایه گذاری جدید، از طریق تأمین مالی مرتفع می شود. تصمیم های تأمین مالی و سرمایه گذاری در شرکت ها، تصمیم هایی هستند که هر دو با آینده نگری اتخاذ می شوند. در تصمیم های تأمین مالی، شرکت وجوه مورد نظر را در حال حاضر به کار می گیرد تا در آینده بتواند به تعهدات خود در قبال تأمین کنندگان منابع مالی عمل کند. در نتیجه به منظور به دست آوردن اعتماد سرمایه گذاران برای سرمایه گذاری در بازار سرمایه، شرکت ها نیاز به افزایش شفافیت در ارائه اطلاعات (اعم از مالی و غیرمالی) دارند. به منظور افزایش شفافیت، شرکت ها می توانند تصمیم به گسترش سیاست های افشای خود و به تبع آن افشای داوطلبانه به عنوان یک ابزار مهم اقتصادی، بگیرند. در واقع بحران های مالی در چند دهه اخیر در کشورهای اروپایی و آمریکایی سبب شده است که مسأله شفافیت اطلاعات و افشای داوطلبانه در فرآیند گزارشگری مالی مورد توجه عمیق مجامع حرفه ای قرار گیرد. این مقاله به بررسی مبانی نظری افشاء، تئوری و انگیزه های افشای داوطلبانه، تأمین مالی و فعالیت های تأمین مالی، تئوری های تأمین مالی و در پایان به نتیجه گیری می پردازد.
