گزارشگری مالی نه تنهـا شامل صورتهای مالی، بلکه در برگیرنده ابزارها یا روشهای اطلاع رسانی اسـت و این ابزارها، به صورت مستقیم یا غیر مسـتقیم بـا اطلاعاتی ارتباط دارند که به وسیله حسابداری ارائه می شـوند؛ یعنی اطلاعاتی درباره منابع شرکت، دارایـیهـا، بـدهیهـا، سود و غیره. هدف اصلی از ارائه گزارشات مالی ، بیان آثار اقتصادی رویـدادها و عملیات مالی، بر وضـعیت و عملکرد واحد تجاری اسـت چراکه یکی از معیارهای سرمایه گذاران جهت خرید سهام، در نظر گرفتن عملکرد شرکتهاست. حال اگر افراد حاضر در بازار خاص نسبت به موضوع مشترکی اطلاعات یکسانی در اختیار نداشته باشند، با عدم تقارن اطلاعاتی مواجه اند. عدم تقارن اطلاعاتی شکاف اطلاعاتی بین استفاده کنندگان داخلی و خارجی می باشد. زمانی که عدم تقارن اطلاعاتی در رابطه با سهام یک شرکت افزایش یابد ارزش ذاتی (واقعی) آن با ارزشی که سرمایه گذاران (ارزش مورد انتظار) در بازار سرمایه برای سهام مورد نظر قائل می شوند متفاوت خواهد بود. بر اساس تحلیلهای تئوریک و شواهد تجربی، افزایش کیفیت گزارشگری مالی دسترسی بیشتری برای سرمایه گذاران و سهامداران عادی به اطلاعات فراهم می کند. هر چقدر این کیفیت و شناخت ارتقا یابد کارایی بازار سرمایه نیز افزایش یافته و عدم تقارن اطلاعاتی کاهش می یابد. از طرفی سرمایه گذاران خواهان سرمایه گذاری هستند که ریسک کمتر و بازده بیشتری داشته باشد. از منظر تئوری بازار کارآمد شرکتهای کوچک برای سرمایه گذاران ریسک دارتر هستند. همچنین برخی صنایع مخاطره آمیزتر از دیگر صنایع می باشد. مانند شرکتهایی که فن آوری بالایی دارند. چراکه بسیاری از ارزش آنها با دارایی های نامشهود که مقادیر ارزشی آنها دشوار اندازه گیری می شود؛ تعیین می گردد. در این نوشتار عدم تقارن اطلاعاتی بر اساس دو مفهوم شکاف قیمتهای پیشنهادی خرید و فروش و حجم معاملات و هم چنین مفهوم ریسک شرکتی و تاثیر آن بر کیفیت گزارشگری مالی و عدم تقارن اطلاعاتی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج تحقیق نشان می دهد کیفیت گزارشگری مالی عدم تقارن اطلاعاتی را کاهش می دهد. همچنین ریسک شرکتی، رابطه بین کیفیت گزارشگری مالی و عدم تقارن اطلاعاتی را متأثر می سازد.
