توت فرنگی از جمله میوه های سریع فاسد شونده می باشد و تا اوایل قرن اخیر به ندرت انبار می شد اما مسایل بازاریابی، اهمیت بررسی راه های مناسب افزایش عمر انباری این محصول تجملی را طلب می کند. در همین راستا تحقیقی به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کامل تصادفی با دو عامل بسته بندی فعال (هشت سطح) و زمان های مختلف نگهداری (شش سطح شامل روزهای صفر، 4، 8، 12، 16 و 20 روز نگهداری) با 3 تکرار انجام گرفت. تیمارها شامل پوشش پلی اتیلینی با نانو ذرات رس 1 درصد، پوشش پلی اتیلینی با نانو ذرات رس 3 درصد، پوشش پلی اتیلینی با نانو ذرات اکسید روی 1 درصد، پوشش پلی اتیلینی با نانو ذرات اکسید روی 3 درصد، پوشش پلی اتیلینی با نانو ذرات رس 1 درصد + نانو ذرات اکسید روی 1 درصد، پوشش پلی اتیلینی با نانو ذرات رس 1 درصد + نانو ذرات اکسید روی 3 درصد، پوشش پلی اتیلینی با نانو ذرات رس 3 درصد + نانو ذرات اکسید روی 1 درصد، پوشش پلی اتیلینی با نانو ذرات رس 3 درصد + نانو ذرات اکسید روی 3 درصد و پوشش پلی اتیلن معمولی بود. نتایج حاصل از مطالعه حاضر نشان داد، افزایش زمان نگهداری سبب افزایش درصد کاهش وزن میوه، سفتی بافت میوه و افزایش شاخص پوسیدگی می گردد، که بالاترین درصد کاهش وزن میوه و سفتی بافت میوه در بسته بندی شده با پوشش پلی اتیلن معمولی و کمترین آن در میوه های بسته بندی شده با پوشش های پلی اتیلن حاوی نانو ذرات روی و رس مشاهده شد. نتایج این مطالعه نشان داد به کارگیری نانوذرات فعال می تواند مفید واقع گردد.
