در سال 1385 افرادی با شهرت مکتوبی( به شرح پرونده) علیه دانشگاه اقامه دعوی می نمایند که زمینهای تحت دانشکده کشاورزی و پایین دست آن تا درب شماره 2 شمالی متعلق به پدر آنها بوده که دانشگاه آن را غاصبانه تصرف نموده و در آن ساخت و ساز کرده است. که پس از مدتها و به شرحی که خواهد آمد توانستند حکم قطعی خلع ید و قلع و قمع مستحدثات را بگیرند شورای حقوقی دانشگاه و سپس هیأت رئیسه با توجه مساحت زمین که بالغ بر 18000 متر زمین است و ارزش اعیانی های احداثی تصیم گرفتند وکالت دفاع را به وکلای دادگستری خارج از دانشگاه واگذار نمایند که در مذاکرات نهایی به رقم 8میلیارد تومان رسیدند و به علت فقدان چنین بودجه ای از پژوهشگر خواستند در قالب طرح فنی -پزوهشی دفاع از دانشگاه را برعهده بگیرند. به شرح گزارش طزاحی دعاوی به عمل آمد و النهایه دعوی اعمال ماده 477، با موافقت رئیس قوه قضائیه و با قبول استدلال دانشگاه که غاصب نبوده و طی برگ های واگذاری سازمان مسکن و شهرسازی (وقت) اقدام به تصرف و ساخت و ساز در آن نموده است جهت رسیدگی به شعبه اول دیوان عالی کشور ارجاع گردید. متعاقباً شعبه اخیرالذکر، رأی شعبه 23 دیوان عالی کشور را دایر بر قلع و قمع مستحدثات و خلع ید نقض نمود اما به موضوع مالکیت تعریض نداد و راه اقامه دعوی مجدد را برای آنان باز گذاشته است که بتوانند قیمت زمین را مطالبه نمایند.
