زبان به عنوان ابزاری ارتباطی در نظر گرفته می شود، بنابراین در هر مکانی و برای هر شخصی می توان از آن استفاده نمود و از آنجایی که این وسیله ی ارتباطی ابزار اساسی زبان شناس محسوب می شود، می توان از آن به منظور کشف حقایق در دادگاه ها بسیار بهره گرفت. با توجه به نیاز جامعه ی امروزی به علمی نمودن تجربیات پلیس و قوه ی قضاییه، زبان شناسی حقوقی به عنوان علمی نوین و بینارشته ای مسوؤلیت این امر خطیر را بر عهده گرفته است. هدف از انجام این پژوهش بررسی سبکِ کلامی متهمین دادگاه ها به هنگام اقرار و اعتراف در محاکم قضایی بر اساس زبان شناسی حقوقی و ابزارهای زبان-شناختی می باشد. ماهیتِ انجام پژوهش حاضر توصیفی-تحلیلی بوده و داده ها از طریق تحلیل دو پرونده ی واقعی جمع آوری شده است که طی بررسی آن ها مشخص گردید که متهمین برای بیان جرم خود از دو نوع سبک کلامی آشکار و پنهان استفاده می کنند. نتایج نشان می دهد که در سبک کلامی آشکار متهمین با استفاده از تنوع های واژگانی ، جملات موزون و صریح سعی در تبرئه کردن و نپذیرفتن جرم انجام شده ی خود دارند و نیز در سبک کلامی پنهان ، همین امر را با استفاده از جملات ناموزون، مبهم و ناتمام انجام می دهند. با این حال، سبک کلامی آشکار اثربخش تر است.
