عمل جایگذاری کود به قرار دادن کود در ناحیه ای نزدیک ریشه گیاهان (ریزوسفر) اطلاق می شود و مخصوصاً رعایت آن در مورد کودهای غیر پویا نظیر کودهای فسفاتی، پتاسیمی و ریزمغذی ها، الزامی است. در کشاورزی عملی، جایگذاری عمقی کودها باعث بالا رفتن کارایی کودها، کاهش مقدار مصرف و در نهایت سبب افزایش بازده اقتصادی در مصرف کودها می گردد. ارجح بودن جایگذاری کود در آزمایش های متعددی به اثبات رسیده است. تأثیر جایگذاری صحیح کود بر افزایش عملکرد قابل حصول به ازاء مقدار معینی کود داده شده، به دو عامل عکس العمل گیاه و برهمکنش کود با خاک بستگی دارد. در آزمایش های مزرعه ای انجام شده مقادیر برابری از کود سوپر فسفات تریپل به صورت نواری و پخش مستقیم سطحی در گندم دوروم به خاک اضافه شد. اندازه گیری های انجام شده در زمان کاشت نشان داد که غلظت فسفر قابل عصاره گیری و همچنین مقدار ریشه ها در عمق پنج سانتی متری افزایش یافته و در کرت های شاهد که در آنها کود دهی به صورت نواری انجام شده بود، نسبت به پخش سطحی بیشتر بود. کودها با خاک بر همکنش داشته و معمولاً این مسئله بر قابلیت دسترسی عناصر غذایی تأثیر دارد. در نتیجه قابلیت دسترسی یک عنصر برای گیاه و روش کاربرد آن در یک حجم خاک به برهمکنش این کود با خاک وابسته است. اگر برهمکنش خاک بر این کود، غلظت عنصر غذایی و قابلیت در دسترس بودن آن را برای گیاه کاهش دهد، جایگذاری اشکال محلول این کود در بخش های کوچکتری از خاک و به صورت مکرر، می تواند غلطت این عنصر را در محلول خاک افزایش دهد. در حالی که به منظور دستیابی به بازده زراعی بیشتر، کودهای کم محلول باید به صورت پودر گرد مانند اضافه شده و به وسیله شخم با خاک مخلوط شوند. اگر غلظت عنصر غذایی در محلول خاک که کود را به صورت مستقیم و سطحی دریافت کرده کمتر از مقدار مورد نیاز آن برای تولید عملکرد ماکزیمم باشد، افزایش کود به خاک می تواند اثر مثبتی روی افزایش غلظت عنصر غذایی در محلول خاک داشته باشد. با افزایش غلظت عنصر غذایی در محلول خاک، شدت جذب عنصر غذایی به وسیله ریشه افزایش می یابد. در بالاتر از این حد، شدت جذب یا ثابت مانده و یا کاهش می یابد. قابلیت دسترسی عناصر غذایی، ناشی از برهمکنش کود با خاک است. اگر برهمکنش کود با خاک، غلظت عنصر غذایی را در محلول خاک کاهش دهد، برای به دست آوردن ماکزیمم جذب، باید بخش کمتری از کود
