برای انجام این پژوهش از داده های ماهانه ی شبکه ای نم ویژه و نم نسبی مرکز پیش بینی میان مدت جوی اروپایی(ECMWF) طی بازه ی زمانی 1/1979 تا 12/2013 بهره گرفته شد. به کمک روش ناپارامتریک من کندال معناداری روند مقادیر نم ویژه و نم نسبی برای هر یک از یاخته های مکانی در 9 تراز مختلف جوی در سطح اطمینان 95 درصد مورد آزمون قرار گرفت. از تخمینگر شیب سن برای برآورد نرخ تغییرات استفاده شد. یافته ها نشان داد اگرچه روند دو سنجه ی رطوبتی جو در کرانه های ساحلی دریاهای جنوب(خلیج فارس و دریای عمان) و جنوب غرب دریای خزر مثبت است ولی بر روی اغلب گستره ی ایران زمین از مقدار رطوبت جوی و نم نسبی کاسته شده است. به لحاظ مکانی بیشترین نرخ تغییرات کاهشی در هر دو سنجه ی رطوبتی جو در گستره ی مکانی بین مدارهای 34 تا 36 درجه ی عرض شمالی ایران رخنمود داشته است. همچنین نیمرخ عمودی روند بیانگر آن است که در لایه ی پایین وردسپهر مقادیر نم-ویژه و نم نسبی پهنه ی ایران زمین بیشترین نرخ کاهشی را تجربه کرده اند. سری زمانی استاندارد شده ی میانگین پهنه ای بیانگر آن است که به لحاظ زمانی از سال 1979 تا 1998، ناهنجاری مقادیر نم ویژه و نم نسبی جو مثبت است درحالیکه از سال 1999 تا پایان دوره ی آماری (2013) ناهنجاری دو سنجه ی رطوبتی منفی است.
