سیدمجتبی امینی نسب

فرایندپذیری PVC در دماهای بالا نیاز به پایدارکننده های حرارتی دارد. در این پروژه 5،5'-(4-هیدروکسی بنزیلیدین) بیس (2-آمینو-4،6-دی هیدروکسی پیریمیدین)، (AO1) و 5،5'-(بوتیلیدن) بیس (2-آمینو-4،6-دی هیدروکسی پیریمیدین)، (AO2) سنتز شده و به عنوان پایدارکننده های حرارتی PVC در هوا و در دمای 180 درجه سانتی گراد مورد بررسی قرار گرفتند. ساختار آنتی اکسیدان ها با استفاده از طیف سنجی FT-IR و 1H-NMR مشخص شد. کارایی این ترکیبات به عنوان پایدارکننده های حرارتی از طریق تعیین میزان اشباعیت، اندازه گیری گرانروی و TGA مورد بررسی قرارگرفت و مشخص شد که تخریب حرارتی در PVC خالص بیشتر از PVC به همراه آنتی اکسیدان می باشد و آنتی اکسیدان ها سبب کاهش تشکیل پیوند دوگانه مزدوج و کاهش ویسکوزیته PVC در طول تخریب می باشد. همچنین نتایج نشان داد که افزایش مقدار آنتی اکسیدان سبب کاهش مصرف برم مورد نیاز برای واکنش با پیوندهای دوگانه کربن-کربن می شود. مکانیسمی برای نحوه ی عمل آنتی اکسیدان ها به عنوان پایدارکننده گزارش شد که نشان از توانایی آنتی اکسیدان ها در اختلال در روند تخریب زنجیره رادیکالی PVC و جایگزینی اتم های کلر ناپایدار در زنجیره PVC با یک عضو نسبتاً پایدارتر از پایدارکننده آلی دارد. بررسی خواص مکانیکی نیز نشان داد که افزایش 3% آنتی اکسیدان به PVC سبب افزایش استحکام و مدول کششیPVC می شود