از مهم ترین دستاوردهای استاد نورعلی برومند در موسیقی دستگاهی ایران، تنظیم، تدوین، و روایت ردیف میرزا عبدالله و ارائۀ آن به عنوان یک رپرتوار آموزشی است. از ویژگی های این ردیف _که در این مقاله از آن به اختصار ردیف برومند نام برده شده است_ شیوۀ طراحی و معماری ساختار موسیقایی آن است. طراحی ساختار این ردیف بر اساس شاخصه های معیین انجام شده است. در این مقاله به مطالعۀ پنج مورد از این شاخصه ها پرداخته شده است که عبارتند از 1) اختصار در تعداد گوشه ها، 2) گستره ی صوتی گوشه ها و ترتیب چینش آن ها، 3) نسبت های زیباشناسانۀ اعداد در ساختار کلی و اجزای تشکیل دهنده ی گوشه ها؛ شامل جملات، عبارات و واژه ها، 4) مد نظر قرار دادن اصل تنوع در فرودها از یک طرف، و توجه به تناسب فرودها با متن گوشه از طرف دیگر، 5) قابلیت ترجمه برای سازهای غیر از سه تار و تار. در این مقاله با بهره گیری از روش تطبیق، شاخصه های پنج گانۀ یاد شده در ردیف روایت نور علی برومند با نظایرشان در ردیف روایت شده به وسیلۀ مهدیقلی هدایت مقایسه شده است. لازم به ذکر است که ردیف مهدیقلی هدایت نیز همچون ردیف برومند، روایتی از ردیف میرزا عبدالله است. این ردیف بر مبنای دانش یکی از شاگردان برجسته ی میرزا عبدالله به نام منتظم الحکما نقل شده است. از آنجا که منتظم الحکما از نظر صاحب نظرانی مانند فرصت شیرازی، مهدیقلی هدایت، و علینقی وزیری به عنوان بهترین شاگرد و راوی ردیف میرزاعبدالله مورد تایید بوده است، روایت او را می توان نمونه ای نزدیک به روایت اصلیِ میرزا عبدالله فرض کرد و به تغییرات روایت برومند و اهمیت آن ها در مقایسه با روایت میرزاعبدالله پی برد.
