در سال 1947 میلادی، دانشمندان فیزیک موفق به ساخت اولین ترانزیستور در آزمایشگاه آقای بل شدند که آغاز عصر مدارهای مجتمع بشمار می رود. پس از آن، فناوری ساخت ترانزیستور تاجایی ارتقا یافت که در سال 1960 میلادی اولین تراشه مدارهای مجتمع که شامل 4 ترانزیستور پیوند دوقطبی بود ساخته شد. این پروسه آنقدر پیشرفت کرد که امروزه میلیون ها ترانزیستورها در ابعاد چندین نانومتر تنها بر روی یک تراشه چند سانتی متری جانمایی می شوند که طبیعتا از قدرت محاسبات بالایی برخوردارند. در کنار این، راه کارهای طراحی مدارهای مجتمع در ابعاد نانومتر نیز بصورت سیستماتیک و هدفمند به شکلی ارتقا یافت که امروزه بدون بکارگیری مدارهای مجتمع در صنایع مختلف عملاً طراحی تجهیزات الکترونیکی غیر ممکن خواهد بود. چنین روندی در دهه های گذشته توسط آقای موور پیش بینی شده بود اما به دلیل کوچک شدن بیش از حد ابعاد ترانزیستور و نزدیک شدن به ابعاد اتم، عملاً پروسه ارتقا متوقف شده و مهندسین به دنبال راه کارهای جدید هم چون استفاده از محاسبه گرهای کوانتومی و عناصر الکترونیکی جدید هستند. اهمیت صنعت مدارهای مجتمع آنجا به اوج خود خواهد رسید که پی ببریم تمامی رایانه ها، تجهیزات پزشکی، تجهیزات نظامی، تجهیزات ماهواره ای، صنایع خودروسازی و ... همگی به پروسسورهای الکترونیکی وابسته شده اند. به عنوان مثال، در تلفن های همراه امروزی مدارهای مجتمع متفاوتی با هدف ارسال و دریافت سیگنال الکتریکی، تقویت و رقمی سازی آنها استفاده می شود که همگی توسط صنایع ساخت تراشه حمایت می گردند. در این میان، اساتید و دانشجویانی که در سراسر جهان در حوزه مدارهای مجتمع الکترونیکی در حال تحقیق و کار هستند طبیعتاً جهت اعتبارسنجی داده های خود و پیاده سازی و تجاری سازی ایده ها نیازمند دسترسی به چنین صنایعی اند که متاسفانه در انحصار تنها چندید کشور است. با این حال، نرم افزارهای شبیه ساز قدرتمندی کماکان در اختیار اکثر دانشگاه ها قرار دارد و بوسیله آن می توان بطور قابل ملاحظه ای نتایج تحقیقات را اعتبارسنجی نمود و چه بسا بتوان در آینده ای نزدیک و به همت همکاران عزیز دانشگاهی با برقراری ارتباطات بین المللی به تجهیزات ساخت دسترسی پیدا کرد.
