مدل توسعه که به دنبال انقلاب صنعتی در پیش گرفته شد، به دلیل ایجاد بحران های اقتصادی، اجتماعی و محیط زیستی، به عنوان مدلی ناپایدار مطرح شده است. براین اساس، توسعه پایدار برای اطمینان از تعادل در سطوح اقتصادی، اجتماعی و محیط زیستی در زمان حال حاضر و آینده برای سیاستمداران، برنامه ریزان و کنشگران حوزه های اقتصادی، اجتماعی و محیط زیستی پیشنهاد شده است. به دنبال آگاهی از دشواری راه حل های صرفا تکنولوژیکی و اجرای رویکردهای صرفا نظارتی، مفهوم مصرف پایدار در چشم انداز توسعه پایدار مطرح شد. در این رویکرد شیوه های حمل و نقل، رفتارهای مصرفی ، شیوه های دفع زباله و تفکیک آن، استفاده انرژی در خانه، سبک ساختمان سازی، بخشی از شیوه ها و عملکردهای محیط زیستی هستند که باید در راستای حمایت از محیط زیست تغییر داده شوند. محیط زیست از طریق کارکردهای مختلف خود نظیر تامین مواد اولیه، تامین فضای زندگی، جذب پسماندها، به شکلهای مختلف با زندگی اجتماعی انسان ها مرتبط است. در نتیجه کنش ها و عملکردهای روزمره ما نسبت به محیط زیست داریم، در واقع، هر یک از تصمیم گیری های کوچک ما در زندگی روزانه - چه چیزی را مصرف کنم، چه وسایلی را بخرم، چه نوع سبک ساختمانی را انتخاب کنم، از خودرو شخصی در کجا استفاده کنیم، چگونه از کاغذ/ بطری/ پلاستیک/ لباس های قدیمی دوباره استفاده کنیم - تعادل اولیه محیط زیست تغییر پیدا می کند
