فرد حقوق بشری، من استعلایی است بر فراز حقوق نشسته که به صورتی ثابت و غیر تاریخی عینیت می یابد. در این سخنرانی بر این بوده ایم تا به نقد چنین رویکردی بپردازیم. زین رو، از یک منظرگاه امتزاجی (هایدگری ـ لویناسی و فوکویی)جهد نموده بودیم تا این مهم را به انجام رسانیم. از هایدگر مفهوم «دازاین و امکان های آن» را اخذ نمودیم و آن را در نسبتی با مفهوم «دیگری» لویناس قرار دادیم و النهایه از مفهوم «گفتار» فوکویی بهره بردیم تا نشان دهیم که چگونه می توان با این سه عنصر به نقد ماهیت فرد حقوق بشری کنونی دست یازیم و راهی به سوی رویکردی دیگر بگشاییم.
