با توجه به پائین بودن کیفیت خاک و رشد سریع جمعیت و توسعه مناطق صنعتی و مسکونی، اراضی برای کشاورزی محدود و محدود تر شده و نیاز به استفاده بهینه از اراضی هر چه بیشتر احساس می شود. به منظور بهره برداری صحیح از اراضی، لزوم یک برنامه ریزی صحیح و طولانی مدت در زمینه استفاده از اراضی بر اساس استعداد و نوع احتیاجات جامعه امروز انسانی مشهود است. در این راستا اطلاعات منابع اراضی و نقشه های خاک یکی از بنیادی ترین نوع داده ها می باشد. در گذشته برای تهیه نقشه خاک بررسی تغییرات خصوصیات خاک اغلب به وسیله روش های آماری معمول و با فرض عدم تصادفی بودن تغییرات ویژگی های خاک در داخل واحدهای نقشه خاک صورت می گرفته که باعث نادیده گرفتن تغییرپذیری ذاتی خاک می شده است. چنین روش هایی نقشه های پلی گونی خاک را ایجاد می کند که در حال حاضر منبع اصلی اطلاعات از توزیع مکانی خصوصیات خاک می باشد. اما استفاده از این نقشه ها مشکلاتی دارد که بیشتر آن بدلیل منطق ناپیوسته ایست که در نقشه برداری خاک استفاده می شود، در صورتیکه تغییرات خصوصیات در یک منظره اراضی پیوسته است و شکستن چنین محیط پیوسته ای به گروه های مکانی و طبقه ای مجزا باعث از دست رفتن مقدار قابل ملاحظه ای از اطلاعات می شود. از دیگر مشکلات روش معمول نقشه برداری خاک، وابستگی تعیین حدود واحدهای خاک به قدرت درک کارشناس از روابط خاک و محیط است به نحوی که می توان گفت احتمال اینکه چند کارشناس مرز واحدی را از خاک های یک ناحیه ارائه دهند کم است. از طرف دیگر روش های معمول شناسایی خاک نیازمند نمونه برداری متراکم و تجزیه های آزمایشگاهی است که اینگونه عملیات نیازمند صرف وقت و هزینه های فراوان می باشد. با توجه به مشکلات موجود در نقشه های خاک سنتی، تهیه نقشه هایی با دقت و کیفیت بیشتر از اهمیت ویژه ای برخوردار است. منظور از دقت در نقشه برداری، دقت در محتوا و اطلاعات، مرز واحدها و نیز دقت در محل نقاط نمونه برداری است. بنابراین، ایجاد تعادل بین افزایش تقاضا و توسعه روش های نوینی که بتواند جوابگوی این نیازها باشد ضروری است. در حال حاضر، شناسایی و نقشه برداری خاک به روش های مرسوم در کشورهای توسعه یافته تقریباً به اتمام رسیده و اطلاعات پایه به صورت رقومی، جهت پردازش آن ها با فنون نوین قابل دسترس تر است، ولی توقف و رکود فعالیت های پدولوژی در کشورهای در حال توسعه م
