یکی از مهمترین فاکتورهای اجتماعی مورد بررسی در جنگل های شمال ایران حضور جنگل نشین و دام در این جنگلها می باشد.در تحقیق حاضر وضیعت اقتصادی و اجتماعی مردم منطقه و دامداران از نظرپروانه چرا بررسی گردید. منطقه مورد مطالعه در حوزه آبخیز 45 طرح گلبند شهرستان نوشهر در استان مازندران بود. هدف ما از این تحقیق مشخص نمودن کل دامداران با تعداد و نوع دام و وضعیت اتراق و تحرک آنان و اولویت بندی رسیدگی به مشکل واحدهای دامداری بود. روش تحقیق به صورت مصاحبه مستقیم با مسئولین منابع طبیعی، جهاد کشاورزی، شرکت فریم، و مطالعه کتابچه های طرح جنگلداری حوزه گلبند بود که با استفاده از مقایسه اطلاعات حاصله از دو مقطع آمارگیری و بر اساس آن آسیب شناسی حضور دام در جنگل های گلبند تعیین گردید. در مجموع مراتع قشلاقی محدوده طرح طی یک دهه توسط 110 نفر خانوار بهره برداری شده است و بعد از آن ساماندهی خروج دام برنامه ریزی و مراحل مختلف آن مشخص شد و بعد از اجرای طرح تعداد اندکی دامدار در آن منطقه باقی ماندند. نتایج حاصله نشان داد که مهمترین عامل تخریب جنگل انسان بوده و مسائل و مشکلات اجتماعی و اقتصادی حوزه گلبند طی 30 سال گذشته با اجرای طرح خروج دام تغییر کرد. تغییر شغل و گسترش امکانات زندگی در روستا و امکان دسترسی به سایرمنابع و مشاغل جایگزین سبب کاهش شدت بهره برداری سنتی از جنگل شده است.
