اکوسیستم های مرتعی یکی از پیچیده ترین اکوسیستم ها محسوب می شوند و بین اجزای آن روابط بسیار دقیقی وجود دارد. این امر ایجاب می کند که منابع مرتعی موجود در هر منطقه برای انواع بهره برداری به درستی مورد ارزیابی قرار گیرد. هدف از این تحقیق تعیین شایستگی مراتع جهت چرای مشترک گوسفند و بز در سامان های عرفی خورتاب، املاح و گت چال (با وسعت 853.26 هکتار) در منطقه ی لاسم حوزه هراز آمل بود. برای این تحقیق سه پارامتر مهم حساسیت خاک به فرسایش، منابع آب و تولید علوفه مورد بررسی قرار گرفت. جهت تعیین حساسیت خاک به فرسایش از روش MPSIAC، جهت تعیین شایستگی منابع آب فاکتورهای کیفیت، کمیت و فاصله از منابع آب و برای تعیین شایستگی تولید علوفه، تولید در هر تیپ گیاهی، وضعیت و گرایش مرتع، خوشخوراکی و ضریب بهره یرداری مجاز مورد بررسی قرار گرفت و عوامل کاهنده و محدود کننده شایستگی مرتع برای چرای مشترک گوسفند و بز مشخص گردید. در نهایت با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) و روش پیشنهادی FAO، با تلفیق سه فاکتور حساسیت خاک به فرسایش، منابع آب و تولید علوفه، شایستگی مراتع جهت چرای مشترک گوسفند و بز تعیین گردید. براساس مدل نهایی بدست آمده برای شایستگی مرتع جهت چرای مشترک گوسفند و بز، حدود 31.78 هکتار (معادل 3.72 درصد از سطح مرتع مورد مطالعه) در کلاس شایستگی S1، حدود 271.01 هکتار (معادل 31.76 درصد از سطح مرتع مورد مطالعه) در کلاس شایستگی S2، حدود 181.35 هکتار (معادل 21.25 درصد از سطح مرتع مورد مطالعه) در کلاس شایستگی S3 و حدود 369.10 هکتار (معادل 43.25 درصد از سطح مرتع مورد مطالعه) در کلاس شایستگی N قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان داد که وجود سازندهای حساس به فرسایش مارنی، کمبود منابع آب و پراکنش نامناسب آن در سامان های عرفی، تولید علوفه کم و افزایش گیاهان مهاجم نقش اساسی در کاهش شایستگی مرتع جهت چرای گوسفند و بز داشتند.
