خالد عزیزی

در این تحقیق، اثرات دینامیکی و ساختاری پروپرانولول و اکسپرانولول از طبقه دارویی β-بلاکرها، دیازپام و کلونازپام از طبقه دارویی بنزودیازپین ها و مایعات یونی سمی مبتنی بر کلاین شامل فسفات دی هیدروژن کلاین (CDHP) کلاین بیس (4، 4، 2 تری اتیا فنتیل) فسفات (CTMP) و کلاین بیس (2-اتیل هگزیل) فسفات (CBEH) بر روی دی پالمیتویل فسفاتیدل کلاین (DPPC) به عنوان مدلی از غشاء فسفو لیپیدی و نیز تأثیر متقابل غشاء بر روی این داروها با استفاده از شبیه سازی دینامیک مولکولی مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج نشان داد که پروپرانولول در مقایسه با اکسپرانولول ساختار صلب تری را در داخل غشاء اختیار نموده و بر اساس داده های انرژی آزاد انتقال، پروپرانولول توانایی بیشتری برای عبور از غشاء دولایه لیپیدی دارد. علاوه بر این، مشخص شد که افزایش غلظت این دو دارو تأثیری در میزان نفوذ آب به داخل غشاء ندارد. همچنین بر اساس نتایج این تحقیق در حالی که دو داروی دیازپام و کلونازپام در بخش هیدروکربنی غشاء دارای رفتار تقریباً مشابهی هستند، در توده آب کاملاً متفاوت از یکدیگر عمل نموده و دیازپام بسیار آب گریزتر از کلونازپام است. در اثر افزایش غلظت این دو دارو، یک افزایش نسبتاً شدید و صعودی در پارامتر سطح هر لیپید مشاهده می شود در حالی که ضخامت غشاء تقریباً بدون تغییر باقی می ماند. همچنین نتایج نشان می دهند که بخش آنیونی مایع یونی CDEP در مقایسه با بخش های آنیونی CTMP و CBEH تمایل بسیار کمتری برای عبور از غشاء دولایه داشته و در حالی که TMP و BEH در میان زنجیره های لیپیدی قرار می گیرند، DEP در توده آب استقرار می یابد. این رفتار می تواند به عنوان یک دلیل واضح برای سمی تر بودن TMP و BEH نسبت به DEP مطرح گردد. علاوه بر این، در مرکز غشاء، کاهش پتانسیل الکترواستاتیک گروه سر برای سیستم حاوی CTMP بیشترین مقدار بوده که می تواند به عنوان دلیل اصلی کاهش ضخامت غشاء برای این سیستم در مقایسه با TMP و BEH مطرح گردد.