یکی از اهداف مهم کشور تا سال 1404 طبق سند چشم انداز، دست یافتن ایران به جایگاه اول اقتصادی، علمی و فناوری در سطح منطقه می باشد. این در حالی است که نوسان های شدید در قیمت نفت خام و در نتیجه کاهش مازاد نفت خام قابل صدور، چشم انداز نامطمئنی از روند آتی در درآمدهای ارزی کشور را نمایان ساخته است. به نظر می رسد یکی از عوامل بسیار مهم در تعامل سازنده با اقتصاد بین الملل به توانایی کشورمان در تولید و صدور کالا و خدمات به ویژه خدمات فنی و مهندسی به بازارهای جهانی و منطقه بستگی دارد. لذا تاکید روی خدمات فنی و مهندسی و تجارت آن، بررسی وضعیت موجود و نیز آینده نگری برای ارتقای صادرات این بخش، می تواند گزینه مناسبی در سیاست گذاری ها و برنامه ریزی های آتی کشور به ویژه برای پیشبرد برنامه پنجم توسعه کشور باشد. این مقاله درصدد است با تکیه بر ادبیات مربوط به مزیت رقابتی (نظریه پورتر) به بررسی صادرات خدمات فنی و مهندسی ایران به کشورهای عضو (OIC) بپردازد. نتایج بررسیها نشان می دهد که کشورهای آسیای میانه و کشورهای خاورمیانه در صدر واردکنندگان خدمات فنی و مهندسی شرکت های ایرانی می باشند. شاخص مزیت نسبی و شاخص عملکرد محاسبه شده در این بخش برای ایران نشان می دهد که در هر دو دوره مورد مطالعه، بزرگتر از یک بوده که دلالت بر وجود پتانسیل صادراتی و بهبود عملکرد دارد. مجموعه قوانین و مقررات داخلی کشور، نوع حمایتهای مالی و اعتباری، قانونی و سیاسی دولت، ضعف شرکت های صادرکننده خدمات فنی ومهندسی، تسهیلات بانکی و ضمانت نامهای و ارتباط با بازارهای هدف در دنیای خارج از جمله محدودیت های شرکت های ایرانی صادرکننده خدمات فنی و مهندسی به کشورهای منطقه می باشد.
