در این مطالعه، تاثیر زیرساخت ها بر توسعه ی انسانی در ایران طی بازه ی زمانی 1395-1369 با تکیه بر مدل خود رگرسیونی با وقفه های توزیعی مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج حاکی از آن است، که زیرساخت های اجتماعی، انرژی و بانک در دوره های کوتاه مدت و بلند مدت تاثیرات مثبت و معناداری بر توسعه ی انسانی دارند. زیرساخت های آب و حمل و نقل در زمان جاری تاثیر مثبت و معناداری دارند، اما در وقفه ی اول در جهت کاهش توسعه ی انسانی عمل نموده اند و تاثیر کاهشی زیرساخت آب بی معنی می باشد. در بلند مدت، علی رغم تاثیر پذیری مثبت و معنادار توسعه ی انسانی از زیرساخت آب اما روند تاثیر گذاری زیرساخت حمل و نقل بر توسعه ی انسانی کاهشی و معنادار است. در بلند مدت تاثیرات منفی و معنادار زیرساخت ارتباطات بر توسعه ی انسانی اندکی بیشتر از کوتاه مدت است. بنابراین در راستای نتایج حاصله، ارتقای کیفیت به موازات کمیت زیرساخت های با تاثیرات مثبت و بازنگری در سیاست گذاری-های مرتبط به زیرساخت های با تاثیرات منفی توصیه می گردد.
