نخستین قدم در برنامه ریزی توسعه منطقه ای، شناسایی وضع موجود آن مناطق می باشد که این شناسایی مستلزم تجزیه و تحلیل بخشهای مختلف اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی آن می باشد. برای تخصیص اعتبارات و منابع میان مناطق مختلف، شناسایی جایگاه آن منطقه در بخش مربوطه و رتبه بندی سطوح برخورداری از مواهب توسعه ضروری است. جهت رتبه بندی بخشهای مختلف اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی روشهای متفاوتی وجود دارد که الزاماً جوابهای یکسانی در پی ندارد. در میان این روشها آنالیز تاکسونومی با تلفیق نمودن شاخصهای مختلف توسعه درجه توسعه یافتگی آن مناطق را مشخص می کند. . این مقاله بر آن است که با استفاده از مدلها و تحلیل های برنامه ریزی یک رابطه منطقی بین استانهای کشور برقرار نماید تا سطوح توسعه یافتگی یا عدم توسعه یافتگی را مشخص نماید. برای نیل به این هدف، در سنجش و تعیین درجه توسعه یافتگی متغیرهای زیادی در بخشهای مختلف مطالعاتی در زمینه های نیروی انسانی و اشتغال، فرهنگ و ارتباطات، و ... طبقه بندی شده و ضریب توسعه یافتگی هر استان در بخشهای مربوطه تعیین گردیده است . با ارائه یک متد جدید توسعه بین بخشی و تعیین نقاط حد بحرانی و جایگاه مراکز سکونتگاهی، راهبردهای بخشی و ترکیبی جهت رسیدن به توسعه را ارائه نموده و با سطح بندی استان های کشور بر اساس آخرین داده ها و آمار و اطلاعات ، روند تغییرات هر استان وجایگاه آن را در 20 سال اخیر را مورد بررسی قرار دهد.
