شهر سنندج در گذشته دور براساس مقتضیات معماری و اقلیم و تا اندازه ای ضروریات اقتصادی- اجتماعی تکوین یافته و به مقاوم سازی آن توجه نشده است. ریزدانگی قطعات، استفاده از مصالح نامرغوب در ساخت ابنیه، فرسوده بودن اغلب ساختمان ها و کمبود فضاهای عمومی و کمبود سرانه فضای سبز، عرض کم معابر و پیچ د رپیچ بودن آن ها و عدم رعایت اصول فنی و شهرسازی و آیین نامه 2800 در خصوص این بافت، سبب آسیب پذیری بالای این بافت شده و این امر طبیعی است که آنچه در رودبار و منجیل و بم اتفاق افتاده به شکل مشابه می تواند برای سنندج نیز اتفاق افتد. هدف اصلی از این پژوهش، ارائه روشی برای تحلیل آسیب پذیری لرزه ای بافت های قدیمی با استفاده از شاخص های آسیب پذیری لرزه ای به منظور کارآمد نمودن فرآیند مدیریت بحران زلزله در بخشی از هسته مرکزی و قدیمی شهر سنندج است. در این مقاله تلاش شده که مدلی براساس تحلیل فضایی برای بررسی میزان آسیب پذیری در اثر زلزله با استفاده از توابع تحلیل فضایی GIS ارائه شود که بتواند معیاری برای میزان خطرپذیری ناشی از زلزله در هسته مرکزی شهر سنندج باشد. بدین منظور با ترکیب فرآیند تحلیل سلسله مراتبی ) AHP ( و روش فازی به سنجش میزان آسی بپذیری محدوده مورد مطالعه پرداخته شده است. سپس به تحلیل آماری نقشه های آسیب پذیری و متغیرهای تحقیق به کمک نر م افزار SPSS پرداخته شده است. نتایج تحقیق نشان م یدهد که درصد بالایی از قطعات موجود در محدوده مورد مطالعه با آسیب پذیری بالایی در برابر زلزله روبرو هستند و این امر لزوم برنامه ریزی صحیح جهت ساماندهی بافت مذکور را نمایان می سازد.
